Datum: 29-03-2014
Geschreven door: Tessa Leerkes
Na een succesvol zaalseizoen was het ook voor de A2 tijd om over te schakelen naar het veld. De spelers begonnen vol goede moed, zin en plezier. Dat is hoe de spelers van de A2 vandaag het veld op kwamen. De sfeer zat er goed in, ze wisten hoe Rood-wit speelde en er was maar één doel: winnen.
De voorbereiding begon gezellig. Jorn die altijd gezellig in de meidenkleedkamer komt buurten. Sjoerd die netjes de shirts komt brengen. Paul die altijd vrolijk is. En Pascalle die gezellig met Dagmar loopt te zingen.
Maar, bij het beginnen van de wedstrijd was het al snel duidelijk. Vandaag was het niet de wedstrijd van deze kampioenen. Ze speelden alsof er nooit een kampioenschap was geweest. Na 20 minuten spelen was de stand nog steeds 0-0. Tragische score zo op die zonnige zaterdagmiddag. Maar toen werd de score eindelijk geopend. Helaas wel voor het verkeerde team. Namelijk, rood-wit scoorde; 0-1. De aanval wist dus wat ze te doen stond. Maar tevergeefs. Zoveel kansen. Zoveel “aahss” kwamen er voorbij maar niks ging tussen dat mooie gele plastic door.
Vlak voor rust kreeg de A2 nog een strafworp mee. Maar ook hieruit bleek dat het mandje vandaag niet onze grote vriend was. Met een achterstand van 0-1 liepen wij op weg na de kleedkamer. Daar was één ding duidelijk. Dit is echt een slechte wedstrijd, en we moeten er tegen aan. Dit gezegd hebbende wisten de spelers dat ze de tweede helft alles op alles moesten zetten om toch te winnen, wat in principe met een 0-1 achterstand te doen moet zijn.
Na de rust klommen deze kersverse kampioen uit een heel diep dal omhoog. Er werd gescoord maar ook dit keer door de verkeerde. 0-2. En daar, uit het niets kwam er door een korte kans een doelpunt die Pascalle op haar naam mag zetten. 1-2. Het leek erop dat de tweede helft ineens vol doelpunten kwam te zitten. Wie had dat gedacht? Maar, doelpunten vielen niet door het goede mandje. De achterstand kwam al snel op 1-4. Je kon het merken aan de spelers van de A2. De wil om te winnen ging langzaam weg. Maar, niet bij Sjoerd, Pascalle, Jorn en Inez. Die ramden er alle vier maar even één in. Voorsprong! 5-4. Dit liet rood-wit zich geen tweede keer zeggen. Want daar kwamen de tegenaanvallen. En was het binnen no-time 5-8.
Nu begon het diepe diepe dal zich langzaam weer zichtbaar te maken. Het scoren lukte niet meer, de wil om te winnen was weg. Dus de schade beperkt houden tot 8 doelpunten. Dat is ze dan ook bij deze gelukt. Maar het was zuur, heel erg zuur.
Na de wedstrijd was het dan ook niet al te gezellig in de kleedkamers. Inez speelde treurige muziek af op haar telefoon. Suraya was plaatselijk verkleurd door de zon. En de jongens? Daar hoorde je al helemaal niks meer van.